Η ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΝΟΜΥΑΛΓΙΑ

Μελέτη από το Fundação de Amparo à Pesquisa do Estado de São Paulo έδειξε ότι η κολύμβηση είναι τόσο αποτελεσματική όσο είναι και το περπάτημα στην ανακούφισή του πόνου και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών με Ινομυαλγία, που βιώνουν χρόνιο διάχυτο μη-φλεγμονώδη πόνο στο μυοσκελετικό σύστημα ο οποίος απορρέει από δυσλειτουργία του συστήματος να ρυθμίσει τη μετάδοση των νευρικών ερεθισμάτων μεταξύ του σώματος και του εγκέφαλου.

Στη μελέτη συμμετείχαν 75 γυναίκες που έκανα καθιστική ζωή και που είχαν Ινομυαλγία. Η μελέτη που πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο (UNIFESP) έδειξε ότι το κολύμπι είναι εξίσου αποτελεσματικό ώστε να ανακουφίσει τους ασθενείς από τον πόνο και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής τους. «Η σωματική άσκηση είναι ένα ουσιαστικό συστατικό οποιασδήποτε θεραπείας για την ινομυαλγία, και πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι η χαμηλής έντασης αερόβια άσκηση προσφέρει τα περισσότερα οφέλη. Ωστόσο, δεν αρέσει σε όλους ή δεν είναι όλοι σε θέση να κάνουν το ίδιο είδος της σωματικής δραστηριότητας, έτσι ώστε η ομάδα μας αποφάσισε να δοκιμάσει εναλλακτικές λύσεις », δήλωσε ο Jamil Natour, καθηγητής Ρευματολογίας στο UNIFESP.

Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε το 2003, η ομάδα του Natour είχε αποδείξει ότι το περπάτημα είχε καλύτερα αποτελέσματα από ότι οι διατάσεις όχι μόνο στη μείωση του πόνου αλλά και στη βελτίωση της κατάθλιψης και άλλων συναισθηματικών πτυχές των ασθενών με ινομυαλγία, καθώς και όπως αναμενόταν, στην ενίσχυση της καρδιοαναπνευστικής αντοχής τους.

Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε από την ομάδα το 2006, έδειξε ότι η το περπάτημα μέσα στο νερό ήταν επίσης μια καλή επιλογή για τη θεραπεία της νόσου.
"Το κολύμπι δεν είχε αξιολογηθεί με την καταλλήλως επιστημονικά. Τα αποτελέσματα αυτής της κλινικής δοκιμής έδειξαν ότι το κολύμπι ήταν τόσο ευεργετικά όσο το περπάτημα, του οποίου οι θετικές επιπτώσεις έχουν σαφώς ήδη αποδειχθεί. Το Κολύμπι λοιπόν μπορεί να αποτελεί προτιμότερη επιλογή για ένα άτομο που πάσχει από ινομυαλγία καθώς και αρθροπάθεια στο γόνατο, για παράδειγμα, "δήλωσε ο Natour.

Στη μελέτη συμμετείχαν 75 γυναίκες ηλικίας μεταξύ 18 και 60 ετών, οι οποίες έκαναν καθιστική ζωή και είχαν Ινομυαλγία. Χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες: Οι 39 έκαναν ελεύθερη κολύμβηση και οι 36 έκαναν μέτριου βαθμού περπάτημα στην ύπαιθρο. Και οι δύο ομάδες υποβλήθηκαν σε αυτή την άσκηση 3 φορές την εβδομάδα για 12 εβδομάδες. Οι συνεδρίες διαρκούσαν 50 λεπτά και εποπτεύονταν από επαγγελματίες φυσικής αγωγής με εξειδίκευση στη ρευματολογία.

Οι εθελοντές αξιολογήθηκαν σύμφωνα με πολλές παραμέτρους, τόσο πριν όσο και μετά την περίοδο των 12 εβδομάδων. Για παράδειγμα, η ένταση του πόνου αξιολογήθηκε χρησιμοποιώντας μια οπτική κλίμακα που κυμαίνεται από 0 cm (καθόλου πόνος) έως 10 cm (αφόρητο πόνο). Τα άτομα επέλεξαν τον κατάλληλο αριθμό για να χαρακτηρίσει την εμπειρία του πόνου κατά τη στιγμή της αξιολόγησης. Η ένταση του πόνου μειώθηκε 6,2 έως 3,6 κατά μέσο όρο στην ομάδα που περπατούσαν και από 6,4 έως 3,1 στην ομάδα κολύμβησης. Σύμφωνα με τον Natour, η μείωση του τουλάχιστον 2 στην κλίμακα πόνου θεωρήθηκε κλινικά πολύ σημαντική. Η ποιότητα ζωής εκτιμήθηκε χρησιμοποιώντας δύο κλινικά επικυρωμένα ερωτηματολόγια. Το ένας ήταν ειδικά για τα άτομα με ινομυαλγία ( Ερωτηματολόγιο για τις επιπτώσεις της ινομυαλγίας) και το άλλο ήταν η Μελέτη των Ιατρικών αποτελεσμάτων, προς το ευρύ κοινό.

Στατιστικά σημαντικές βελτιώσεις βρέθηκαν για όλες τις υποκλίμακες και στις δύο ομάδες. Στην κοινωνική αλληλεπίδραση, για παράδειγμα, ο μέσος όρος αυξήθηκε από 56 έως 80 στην ομάδα κολύμβησης και από 52 σε 72 ομάδα που περπάτησε. Στον τομέα της ψυχικής υγείας, η ομάδα κολύμβησης βελτιώθηκε 55,7 έως 68 και η ομάδα που περπάτησε από 51,1 έως 66,8. Αυτές οι κλίμακες κυμαίνονται από 0 έως 100, όπου η αύξηση βαθμολογίας δείχνουν βελτίωση της ποιότητας ζωής. Υπήρξε αρκετή βελτίωση βάσει του ερωτηματολογίου για την ΙΝΜ καθώς και της σπιρομέτρησης για τη μέτρηση της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO2 max) και του ορίου αναερόβιας άσκησης.

Ο Natour υποστήριξε ότι οι ασθενείς με ΙΝΜ που νιώθουν χρόνιο διάχυτο μη φλεγμονώδη πόνο στο μυοσκελετικό τους σύστημα που προκύπτει από τη δυσλειτουργία του συστήματος το οποίο ρυθμίζει και μεταδίδει τα νευρικά ερεθίσματα μεταξύ σώματος και εγκεφάλου. "Ένα ανώδυνο άγγιγμα ή πίεση στο πόδι ή στο χέρι μπορεί να ερμηνευθεί ως ένα επώδυνο ερέθισμα σε έναν ασθενή με ινομυαλγία», είπε. "Εκτός από μεγέθυνση του σήματος πόνου, ο ασθενής μπορεί να εμφανίσει αυθόρμητο πόνο. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της ασθένειας είναι η διάχυτη ευαισθησία με καμία ανατομική εξήγηση που διαρκεί για τουλάχιστον τρεις μήνες".

Η ΙΝΜ είναι περίπου 10 φορές πιο συχνή στις γυναίκες από τους άνδρες και αυτό μπορεί να την καταστήσει μη λειτουργική κατάσταση. Εκτός από τον πόνο, τα άτομα που πάσχουν από τη νόσο συχνά βιώνουν, επίσης, διαταραχές του ύπνου. Μειωμένα επίπεδα σεροτονίνης -βασικός νευροδιαβιβαστής στη ρύθμιση της διάθεσης και της ευαισθησίας πόνου- είναι συχνές, όπως επίσης και αλλοιώσεις στο αυτόνομο νευρικό σύστημα, το οποίο ελέγχει τις σωματικές λειτουργίες όπως την καρδιακή συχνότητα, τη συστολή των αιμοφόρων αγγείων, την εφίδρωση, τη ροής του σάλιου και τις εντερικές κινήσεις. Στο σύνολό τους, όλα αυτά τα συμπτώματα επηρεάζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών με ινομυαλγία».
«Πολλοί ασθενείς δεν έχουν ανατομικές ανωμαλίες, ούτε καν αρθροπάθεια, αλλά πάσχουν από τη χειρότερη επιδείνωση της ποιότητας της ζωής του και λειτουργικότητάς τους από ότι άτομα με ασθένειες στις αρθρώσεις τους», δήλωσε ο Natour.

"Μερικές μελέτες έχουν έχουν συγκρίνει την ινομυαλγία με την αγκυλοποιητική σπονδυλοαρθρίτιδα και τη ρευματοειδής αρθρίτιδα και οι δύο εκ των οποίων είναι παραμορφωτικές διαταραχές των αρθρώσεων. Επίσης, περίπου το 30% των ατόμων με ινομυαλγία υποφέρουν από κατάθλιψη." Επειδή επηρεάζει περίπου το 5% των γυναικών, η ινομυαλγία είναι ένα σημαντικό ζήτημα δημόσιας υγείας, σύμφωνα με τον Natour. "Αλλά επειδή δεν είναι μια ασθένεια ή οποία μπορεί να αποβεί μοιραία, δεν την συμπεριλαμβάνουν στα στατιστικά στοιχεία της κυβέρνησης», σημείωσε. Οι ειδικοί τώρα συμφωνούν ότι η θεραπεία θα πρέπει να είναι συνδυαστική, που σημαίνει αγωγή με φάρμακα για χρόνιο πόνο και αντικαταθλιπτικά μαζί με σωματική άσκηση και ταυτόχρονο έλεγχο για άλλες διαταραχές υπεύθυνες επίσης να προκαλέσουν πόνο, όπως η αρθροπάθεια.

Πηγή: www.sciencedaily.com - Αύγουστος 2016

Μετάφραση: Αβούρη Λήδα